Кожны раз, калі мая настаўніца па англійскай мове дае рабіць пісьмовыя заданні, яна папярэджвае: толькі не спісвайце з інтэрнэта, памятайце, што я таксама ўмею ім карыстацца. А метад вылічэньня плагіятчыкаў вельмі просты. (Божа, блаславі Google!). Так, варта толькі ўпісаць адну фразу ў пошуковы радок, і таямніца становіцца відавочнай. Неяк на адным з форумаў я знайшоў свой верш, больш дакладна сказаць – тэкст песні “Табе прыснілася лічба шаснаццаць...” У прынцыпе, нічога незвычайнага. Часта здараецца, што на форумах альбо ў блогах людзі пішуць вершы і тэксты, якія падабаюцца ім. І пад гэтым тэкстам было падпісана аўтарства гурта “Разгром”. І тут усё нармальна і лагічна. Я хаця і не пісаў ніколі песень для “Разгрома”, аднак у пэўны перыяд адносіў сябе да гэтай цудоўнай банды. Толькі адзінае неяк рэзала слых: “Разгром” па-беларуску. “Жэ-эсьць” – скажыце вы. “Ага” – скажу я. Аднак мы зараз не пра гэта.
Справа, мае даражэнькія, у іншым. Пасля таго форума з маім тэкстам я накіраваўся на старонку ужо “упомянутого всуе” Google і напісаў: “Табе прысьнілася лічба шаснаццаць”. Хацелася паглядзець, хто і як выкарыстоўвае маю творчасць. І вось першая спасылка прыводзіць мяне да такога тэкста пад назвай “Прарочыя сны” (!!!):

Прарочыя сны
Табе прыснілася лічба шаснаццаць.
У гэтым горадзе цябе не любілі,
І білі так, каб ужо не падняцца,
І забівалі, каб назаўсёды.

А Горад дыхаў з табою разам,
Пад ногі клаўся прыступкамі дахаў,
Масціў да зорак дарогу ў неба
І назаўсёды лячыў ад страху.

Табе прысніцца знаёмае імя,
І ты праснешся ад вострага болю.
У далечыні амаль немагчымай
Сягоння нехта заснуць не здолеў

Клепсідра плача, узнімаецца вецер,
І ў гэту ноч не дажыць да рання.
Лязом пякучым увайшлі пад сэрца
Ўсе кіламетры і тыдні растання.

Ён перакрэсліць дзень тваёй смерці
Па цёмнай бронзе дажджом салёным,
Ён сцішыць вуліцы, схіліць дрэвы
Ў сваёй жалобе—бела-чырвоным.

Назва, канечне, здзівіла. Людзі, якія сны? Якія прарочыя? А потым здзівіў і першы слупок, амаль цалкам спісаны з маёй песні. Пасьля майго плагіятчык падпісаў яшчэ чатыры сваіх слупкі. Але калі ў аўтара ёсць паэтычны талент, нашто тады было красці мой першы слупок? Канечне, можна было б падумаць, што па збегу абставінаў, аўтара наведала тая самая муза, што і мяне, і нашаптала яму такія ж самыя радкі. Але потым я знайшоў аўтарку. І высветлілася, што мы ня толькі добра знаёмыя, але неаднаразова я спяваў у яе кампаніі гэтую песню (і ня толькі). Вы скажаце, што я жорсткі, ня варта было пра гэта пісаць. А ёй было варта? А яна ня жорсткая? Аднойчы ў жыцці я ўжо даверыўся гэтай аўтарцы. Яна папрасіла ўначы мой пропуск ад інтэрната, падманула і правяла нелегальных наведвальнікаў. Пасьля іх злавілі, і я апынуўся пад пагрозай высялення.
Асцерагайцеся такіх людзей, шаноўныя і беражыце каханых.
P.S. А радок "Ён перакрэсліць дзень яго смерці" таксама нешта нагадвае.. Толькі гэта з іншай песні, "Сіддхартха".
Аляксандр Яшчанка.