Есть критики, считающие произведение автора эпиграфом к своей рецензии.
Плагиаторы, спите спокойно. Муза — женщина, она редко сознается, кто был первым.
Сатира никогда не пройдет по конкурсу. Ее объекты сидят в жюри.
Философы, не ищите философский камень! Его привяжут вам на шею.
Если ты когда-то знавал гиену, а через несколько лет встретил её в облике белки, пусть то, что ты узнал её, заставит тебя задуматься.
И что ты скажешь, физика? Охлаждение отношений между людьми, как следствие трения между ними.
Давайте разрушать Бастилии раньше, чем их построят.
Техника техникой, но лифт ломается чаще, чем лестница.
Одряхлев, восклицательный знак становится вопросительным.
Мне снилось стадо баранов — вожаков. Каждый несся с колокольчиком. А за ними — ни одной овцы.
Мне приснилась действительность. С каким облегчением я проснулся!
Она очаровательно спросила меня: «Это наверное, очень трудно выдумывать все из головы?» — «Трудно, — ответил я, — но думаю, что из ноги было бы еще труднее».
Надо жить под копирку, чтобы в случае исчезновения иметь доказательства своего существования.
Скажи мне, над чем смеется народ, и я скажу тебе, за что он готов пролить кровь.
Когда сплетни стареют, они становятся мифами.
В своей скромности почитал себя графоманом, а был доносчиком.
Иные немеют от восхищения, когда у них вынимают кляп изо рта.
Из нулей легко сделать цепь.
И повешенные могут качаться в неположенную сторону.
Мне предложили из провинции, чтобы за меньший гонорар я написал для них более дешевые мысли.
Истинный пророк выполняет свои предсказания.
Писатель, который не углубляется, всегда удерживается на поверхности.
Музыканта можно убить чем попало, но мелодию — только мелодией.
И последнее:
Не старайтесь во что бы то ни стало быть оригинальным! Даже если до вас уже многие сказали мерзавцу, что он мерзавец, — повторите!
Бывает, ради того, за что можно умереть, стоит жить.
(Разыскивается герой)
***
— В самом деле? — В самом деле, никто не знает, за что Марселас выкинул Тони в окно. Никто, кроме Марселаса и Тони. А когда вы, паршивцы, собираетесь вместе, вы хуже, чем кружок кройки и шитья.
(Криминальное чтиво)
***
Смерть наклонился так, что его череп оказался на уровне ее лица.
— ЛЮДИ ГЛУПЫ И ПОНАПРАСНУ РАСТРАЧИВАЮТ СВОИ ЖИЗНИ. ТЫ ВИДИШЬ ОСВЕЩЕННЫЕ ОКНА, И ТЕБЕ ХОЧЕТСЯ ДУМАТЬ, ЧТО ЗА НИМИ СКРЫВАЕТСЯ ВЕЛИКОЕ МНОЖЕСТВО ИНТЕРЕСНЫХ ИСТОРИЙ И СОБЫТИЙ, ХОТЯ ТЫ ЗНАЕШЬ, ЧТО ТАМ, ЗА ОКНАМИ, НЕТ НИЧЕГО, КРОМЕ МЕЛОЧНЫХ ТУПЫХ ДУШОНОК, ПОЖИРАТЕЛЕЙ ПИЩИ, НАЗЫВАЮЩИХ СВОИ ИНСТИНКТЫ ЧУВСТВАМИ. ОНИ ДУМАЮТ, ИХ НИЧТОЖНЫЕ ЖИЗНИ БОЛЕЕ ЗНАЧИМЫ, ЧЕМ ДУНОВЕНИЕ ВЕТЕРКА. В глазах Смерти ярко полыхал синий огонь. Ей показалось, что ее поглощает какая-то бездна. — Нет, — прошептала Сьюзен. — Нет… Я никогда так не думала.
(Терри Пратчетт. Роковая музыка)
***
— Если бы сериал пошёл в дело, то в каждой серии я бы рассказывала по бородатому анекдоту. — Ты знаешь много бородатых анекдодов? — Ну, на самом деле, я успела рассказать только один, потому, что мы сняли только одну серию. — Расскажи. — Не-ет. Он тебе не понравится, и мне будет неудобно. — Ты была готова рассказать пятидесяти миллионам человек, и не можешь рассказать его мне? Обещаю тебе, я не буду смеяться! — Этого я и боюсь, Винсент. — Я не это имел в виду. Ну, ты поняла…
(Криминальное чтиво)
***
— Неужели ты не понимаешь, Винсент — я совсем не об этом говорю. Ты судишь о вещах с неверной точки зрения. Не в этом смысл. Бог может остановить пули, он может превратить Кока-Колу в Пепси-Колу или найти ключи от моей машины. Нельзя судить о таких вещах, основываясь только на их значительности. Совершенно несущественно, является ли происшедшее с нами чудом по определению. Существенно другое: я почувствовал присутствие Бога, и значит, он был там.
31 марта ушла от нас Тамара Ивановна Это стихотворение Блока пусть будет для неё: Я помню длительные муки:
Ночь догорала за окном;
Ее заломленные руки
Чуть брезжили в луче дневном.
Вся жизнь, ненужно изжитая,
Пытала, унижала, жгла;
А там, как призрак возрастая,
День обозначил купола;
И под окошком участились
Прохожих быстрые шаги;
И в серых лужах расходились
Под каплями дождя круги;
И утро длилось, длилось, длилось...
И праздный тяготил вопрос;
И ничего не разрешилось
Весенним ливнем бурных слез.
Праздник 17 января плавно перетёк в поэтический вечер. Взрослые) гости тоже повспоминали молодость, читали стихи Друниной, Розембаума и даже свои, написанные по-молодости. Мы с Таней заполучили себе новых почитателей творчества, объелись и обсудили много-много всего) Теперь на Кленовом дне гостей будет больше!
Ах, да, С ДНЁМ РОЖДЕНИЯ, САШКА! 25, уже взрослый))))
Напярэдадні перапісу насельніцтва група культурных і грамадзкіх дзеячоў Беларусі заклікала беларусаў назваць роднай мовай беларускую. Зварот ініцыяваны ў рамках нацыянальнай культурніцкай кампаніі “Будзьма беларусамі!” і падпісаны 51 культурным і грамадзкім дзеячом Беларусі.
Назаві беларускую мову роднай!
Шаноўныя сябры!
Праз некалькі дзён у нашай краіне пройдзе чарговы перапіс насельніцтва, адным з пунктаў якога будзе пытаньне пра Вашую родную мову. Мы ведаем, што большасьць з Вас шануюць беларускую мову і падтрымліваюць пашырэньне яе ужываньня ў грамадзкім жыцьці.
Беларуская мова – гэта неад’емная частка нашай культуры і гарантыя нашай будучыні як унікальнага эўрапейскага народу. Вынікамі перапісу насельніцтва мы здольныя засьведчыць самі сабе і усяму сьвету, што мы з’яўляемся паўнавартаснай нацыяй, годнай цікавасьці і павагі з боку іншых нацый сьвету.
Адказ “беларуская” на пытаньні перапісчыкаў аб роднай мове і мове штодзённага ужытку мае ня толькі сымбалічнае, але і практычнае значэньне. Ад колькасьці людзей, якія ў адказах назавуць беларускую мову, будзе залежаць далейшая палітыка дзяржавы. Адказам “беларуская” вы станоўча паўплываеце на яе.
Будзем жа памятаць пра гэта, адказваючы на пытаньні перапісчыкаў! Падтрымаем наш нацыянальны скарб – мову нашых продкаў, якая нас усіх аб’ядноўвае і робіць унікальнымі.
Будзьма з мовай!
Радзім Гарэцкі, акадэмік НАН Беларусі, грамадзкі дзяяч Рыгор Барадулін, Народны паэт Беларусі Ніл Гілевіч, Народны паэт Беларусі Генадзь Бураўкін, паэт, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Анатоль Грыцкевіч, прафэсар, доктар гістарычных навук Уладзімір Арлоў, пісьменьнік Алена Макоўская, кіраўнік МГА “Згуртаваньне беларусаў сьвету “Бацькаўшчына” Ніна Шыдлоўская, старшыня Рады МГА “ЗБС “Бацькаўшчына” Алесь Пашкевіч, старшыня ГА “Саюз беларускіх пісьменьнікаў” Андрэй Хадановіч, старшыня ГА “Беларускі ПЭН-цэнтар” Алег Трусаў, старшыня ГА “Таварыства беларускай мовы імя Ф.Скарыны” Антон Астаповіч, старшыня ГА “Беларускае добраахвотнае таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры” Зьміцер Рагачоў, старшыня МГА “Гісторыка” Андрэй Дынько, шэф-рэдактар газэты «Наша Ніва» Андрэй Скурко, галоўны рэдактар газэты “Наша Ніва” Валеры Булгакаў, рэдактар часопісу “Arche” Барыс Пятровіч, рэдактар літаратурнага часопісу “Дзеяслоў” Артур Клінаў, рэдактар культурнага альманаху “pARTISAN” Віталь Супрановіч, кіраўнік “БМА group” Аляксей Марачкін, кіраўнік творчай суполкі “Пагоня” пры Беларускім саюзе мастакоў Міхал Мілашэўскі, кіраўнік Незалежнай тэлестудыі “Брэнтстар” Віталь Броўка, прад’юсэр, арт-дырэктар Сяргей Будкін, каардынатар музычнага парталу «Тузін гітоў» Зьміцер Вайцюшкевіч, сьпявак, кампазытар Алесь Камоцкі, сьпявак, паэт Кася Камоцкая, сьпявачка Віктар Шалкевіч, сьпявак, актор Зьміцер Бартосік, сьпявак, пісьменьнік, журналіст Тацьцяна Белоногая, сьпявачка Руся, сьпявачка, “Рок-князёўна 20
... Читать дальше »
Кожны раз, калі мая настаўніца па англійскай мове дае рабіць пісьмовыя заданні, яна папярэджвае: толькі не спісвайце з інтэрнэта, памятайце, што я таксама ўмею ім карыстацца. А метад вылічэньня плагіятчыкаў вельмі просты. (Божа, блаславі Google!). Так, варта толькі ўпісаць адну фразу ў пошуковы радок, і таямніца становіцца відавочнай. Неяк на адным з форумаў я знайшоў свой верш, больш дакладна сказаць – тэкст песні “Табе прыснілася лічба шаснаццаць...” У прынцыпе, нічога незвычайнага. Часта здараецца, што на форумах альбо ў блогах людзі пішуць вершы і тэксты, якія падабаюцца ім. І пад гэтым тэкстам было падпісана аўтарства гурта “Разгром”. І тут усё нармальна і лагічна. Я хаця і не пісаў ніколі песень для “Разгрома”, аднак у пэўны перыяд адносіў сябе да гэтай цудоўнай банды. Толькі адзінае неяк рэзала слых: “Разгром” па-беларуску. “Жэ-эсьць” – скажыце вы. “Ага” – скажу я. Аднак мы зараз не пра гэта. Справа, мае даражэнькія, у іншым. Пасля таго форума з маім тэкстам я накіраваўся на старонку ужо “упомянутого всуе” Google і напісаў: “Табе прысьнілася лічба шаснаццаць”. Хацелася паглядзець, хто і як выкарыстоўвае маю творчасць. І вось першая спасылка прыводзіць мяне да такога тэкста пад назвай “Прарочыя сны” (!!!):
Прарочыя сны Табе прыснілася лічба шаснаццаць. У гэтым горадзе цябе не любілі, І білі так, каб ужо не падняцца, І забівалі, каб назаўсёды.
А Горад дыхаў з табою разам, Пад ногі клаўся прыступкамі дахаў, Масціў да зорак дарогу ў неба І назаўсёды лячыў ад страху.
Табе прысніцца знаёмае імя, І ты праснешся ад вострага болю. У далечыні амаль немагчымай Сягоння нехта заснуць не здолеў
Клепсідра плача, узнімаецца вецер, І ў гэту ноч не дажыць да рання. Лязом пякучым увайшлі пад сэрца Ўсе кіламетры і тыдні растання.
Ён перакрэсліць дзень тваёй смерці Па цёмнай бронзе дажджом салёным, Ён сцішыць вуліцы, схіліць дрэвы Ў сваёй жалобе—бела-чырвоным.
Назва, канечне, здзівіла. Людзі, якія сны? Якія прарочыя? А потым здзівіў і першы слупок, амаль цалкам спісаны з маёй песні. Пасьля майго плагіятчык падпісаў яшчэ чатыры сваіх слупкі. Але калі ў аўтара ёсць паэтычны талент, нашто тады было красці мой першы слупок? Канечне, можна было б падумаць, што па збегу абставінаў, аўтара наведала тая самая муза, што і мяне, і нашаптала яму такія ж самыя радкі. Але потым я знайшоў аўтарку. І высветлілася, што мы ня толькі добра знаёмыя, але неаднаразова я спяваў у яе кампаніі гэтую песню (і ня толькі). Вы скажаце, што я жорсткі, ня варта было пра гэта пісаць. А ёй было варта? А яна ня жорсткая? Аднойчы ў жыцці я ўжо даверыўся гэтай аўтарцы. Яна папрасіла ўначы мой пропуск ад інтэрната, падманула і правяла нелегальных наведвальнікаў. Пасьля іх злавілі, і я апынуўся пад пагрозай высялення. Асцерагайцеся т
... Читать дальше »
Зусім нядаўда патрапілася мне пад руку кніга аднаго амерыканскага лінгвіста Дж. Лакофа “Метафары, якімі мы жывем”. Мушу зазначыць, што аўтар вельмі арыгінальна падыходзіць да паняцьця метафары і практычнага яе выкарыстання. Так, менавіта выкарыстання. Такім жа ж чынам, як мы карыстаемся патэльняй, шчоткай для зубоў, мы звяртаемся за дапамогай да метафар, якія мы бярэм непасрэдна з галавы. На кожную думку свой адказ у мазгу – метафара. Дрэва – зялёны вобраз, сонца – жоўты, спрэчка – вайна, час – грошы. Так, грошы. Як ні імкнуліся правадыры цягам сямідзесяці гадоў забіць у нашых сэрцах капіталіста-уласніка, час заўжды асацыюецца з грашыма, а грошы – наша ўсё. Менавіта ў маім мазгу прысутнічае яшчэ адзін метафарычны вобраз для часу – страла. Напэўна таму, што час ляціць хутка і з кожным годам усё паскараецца. Да чаго я спрабую падвесці? Учора мінула ўжо два гады, як пайшоў з жыцця паэт, музыка і мой дарагі сябар, Вася Медунецкі. Для мяне яны праляцелі хутка, гэтыя гады. Дарэчы, я ня бачыў Васю ад лета 2006-га. Апошняй сустрэчы я і не памятаю. Усяму віною дыстанцыі. Калі спрабую ўспомніць ягоныя словы, паводзіны, зноў з-за тых жа метафар узнікаюць нейкія абстракцыі, і тады здаецца, што некалькі гадоў нашага сяброўства прайшлі, як адзін дзень. Калі Вася першы раз бываў у кагосьці дома, адразу ён падыходзіў да кніжных палічак і пачынаў разглядаць бібліятэку. Кніга для яго была нечым святым, большым, чым проста нейкім прадметам. Ён пазычаў кнігі ў ва ўсіх знаёмых і ўсім хутка аддаваў. Абсалютна шчыры чалавек. На Аграгаты ён прыходзіў заўжды з пакецікам, прыносіў ужо прачытаныя кнігі і браў новыя, гэта яго ніколі не стамляла. Таксама ў пакеціку часта меліся часопісы, кампакт дыскі. Падчас працы на радыё я прыносіў дадому паслухаць рарытэтныя дыскі. І нікому, акрамя Васі, я іх не пазычаў. Проста я быў у ім упэўнены. Як кажуць, давяраў, як сабе. І дома ён меў вялізную калекцыю музыкі: на касетах, на дысках і пасля на кампутары. У размове Вася часта прыгадваў нейкія дзіўныя назвы андэграўндных гуртоў, усходніх філосафаў, нефарматных паэтаў. Я толькі здзіўляўся ягонай эрудуцыі: “Сундук, я вось не разумею, адкуль ты дастаеш усё гэта, адкуль ведаеш?” На восьмае сакавіка, у міжнародны жаночы дзень, мы з Васем і Лёдзям вырашылі зладзіць кватэрны канцэрт у Мінску, на кватэры ў майго сябра журналіста Валянціна Пепеляева. Дамовіліся на пэўны час, прыехалі на станцыю метро “Пушкінская”, адтуль яшчэ аўтобуам некалькі прыпынкаў. Дайшлі да пад’езда. Валік тады затрымаўся ў тэатры, святло ў ягоных вокнах не гарэла. Памятаю, яшчэ ляжаў снег, мы тапталіся ля пад’езда і чакалі гаспадара. Мабільнікаў тады ніўкога не было, але дамафон на дзвярох быў. Вось тады, памятаю, як пачалі граць на вуліцы, перадавалі гітару адзін аднаму, людзі праходзілі побач, усміхаліся. Вася вельмі любіў Японію і ўвогуле усходнюю культуру з яе багатай гісторыяй. Калі
... Читать дальше »
